Fietsen...

De dag van het fietsen.
Vandaag letterlijk en figuurlijk bijgedragen aan het “Bikes and Friends” project. Wij zijn namelijk wezen fietsen. We (Jan, Annemiek en ik) moesten ons melden om tien uur bij een standbeeld op het centrale marktplein van de Oude Stad. Daar zou Gregorz, een van de vrijwilligers van de APZ, net terug uit Nederland, ons ophalen. Zo gezegd, zo gedaan. En, inderdaad precies om tien uur, de trompetter was net begonnen te spelen vanuit een hoog venster van de Maria-toren, kwam Gregorz en zijn vrouw ons afhalen. Gekleed als echte wielrijders met een strakke broek aan en een veelkleurige helm op. Ze waren op de fiets, heel moderne ATB’s met schijfremmen en weet ik veel hoeveel versnellingen. Je kon wel zien dat fietsen echt hun hobby was. Samen met Gregorz en echtgenote zijn we naar een fietsverhuurbedrijf gegaan en hebben ons daar een stadsfiets laten aanmeten. In het begin was het wel even wennen. De wielen hebben hier een andere maat dan in Nederland gebruikelijk is en daardoor is de constructie net even anders. Bovendien waren de fietsen uitgerust met een terugtraprem en een handrem op het stuur links. Voor mij heel bijzonder, maar Jan zei dat hij dit type fiets in Duitsland wel vaker gezien had.
We verlieten de Oude Stad en gingen de brug over de Wisla (Weichsel) over. En gingen fietsen, voornamelijk over de Wisla-dijk. Het was een waar genoegen. De zon scheen, er was nauwelijks wind en de vogeltjes floten. Links en rechts van ons natuurgebied met soms een bebouwd akkertje. Als oud-boer moest Jan natuurlijk onmiddellijk onderzoeken wat er allemaal verbouwd werd. Maar als boerenzoon was ikzelf natuurlijk ook nieuwsgierig. Overal om ons heen bloeiden de veldbloemen van deze herfst. Ik zei het al, het was een zeer genoeglijke tocht. Soms een hellinkje op en af, maar dat mocht eigenlijk geen naam hebben. Ondertussen waakten Gregorz en zijn vrouw over ons. Als een kloek over haar kuikens. Gregorz voor ons en zijn vrouw achter in de rij. Onderweg pikten we ook nog een vriend van Gregorz op met zijn hond. Het beest rende samen met de fietsers op. Inspannend. Na zo’n anderhalf uur fietsen langs de rivier kwamen we bij het einddoel. Een prachtig gerestaureerde Dominicanenklooster uit de elfde eeuw. Naar ik meen het tweede klooster dat in Polen is gesticht. We hebben daar wat gedronken. Over drinken gesproken: bij de poort van het klooster hing een bord met de mededeling dat het gebruik van alcohol strikt verboden was. Evenals het gebruik van korte rokjes, maar dat terzijde. Maar in het restaurant van het klooster kon je de wijn flessengewijs bestellen. Ach, zeer begrijpelijk. Principes zijn goed, maar het moet wel betaalbaar blijven. Ik sta op het punt om een heel commentaar te geven op het gedrag van de Dominicanen door de eeuwen heen, maar zie er toch maar van af. Ik wil niet op al dan niet lange tenen gaan staan.
We gingen dezelfde weg terug. Voor mijn gevoel een stuk korter dan de heenweg, maar dat soort gevoelens komt vaker voor. Rond een uur of drie waren we terug bij het fietsverhuurbedrijf om onze stalen rossen weer in te leveren. Gregorz en zijn vrouw bedankt voor hun diensten, een biertje gepakt op een terras en nog genoten van de stralen van de namiddagzon. Kijken naar de passerende koetsjes en de langslopende dames en heren.
Het was een mooie dag vandaag. Krakau beleeft, anders dan jullie, een mooie nazomer. Een echte Altweibersommer. Boffen wij even! O ja, ook nog pruimen gekocht. Want het is de tijd van de noten, paddenstoelen en pruimen. Dat wordt weer smullen vanavond….
Piet.