Teveel....

Teveel…..
Waarschijnlijk kent U wel het verhaal van Slauerhoff (uit ons eigen Harlingen!) dat ongeveer zo begint. In China wonen veel Chinezen. Je komt ze overal tegen. In de straten, op de pleinen, waar je ook maar kijkt, het wemelt er van de Chinezen. Het is opvallend hoeveel Chinezen er in China zijn. Deze uitspraak geldt ook voor Krakow. Nee, natuurlijk gaat het hier niet over Chinezen, maar over toeristen. Het wemelt hier letterlijk van die toeristen. In alle soorten en maten. Dikke toeristen zijn er veel. Vaak spreken ze Amerikaans of Duits. Maar er zijn ook veel dunne toeristen; die spreken dan een andere taal. Jonge toeristen heb je en veel, heel veel oudere toeristen. Sommige toeristen zijn heel mooi, vooral de jongedames. Anderen zijn weer erg lelijk, maar de kiesheid verbiedt mij te vertellen welk soort dit is. Al die toeristen komen overal vandaan en je hoort alle talen die bij gelegenheid van de torenbouw van Babel zijn uitgevonden. Zwarte toeristen zijn er nauwelijks. Hebben zij misschien de neus in de hoogte en vinden ze Krakow niet belangrijk genoeg? Schande! Die toeristen, groot, klein, dik, dun, jong, oud, man en vrouw trekken dus door de straten van de Oude Stad en de Kazimierz. Soms in paartjes, al dan niet hand in hand. Maar vaker nog in groepen, drommen, luisterend naar een jongmens dat zijn (m/v) ingestudeerd lesje inclusief ingestudeerd grapje om de aandacht erbij te houden opdreunt. Zo sjokken zij van het ene gedoe naar het andere. De routes volgend die alle reisgidsen al sinds jaar en dag aanbevelen. Altijd maar weer hetzelfde…. Sommige toeristen doen het anders. Die nemen plaats in een elektrisch autootje zonder ruiten maar wel met een dak zodat de hoofdhuid niet verbrandt en je niet al te nat wordt als het regent. Die karretjes, uitgerust met recorders in -tig talen, rijden dan hun rondje door de Oude Stad en de Kazimierz inclusief een bezoek aan de fabriek waar de film “Schindlers List” werd opgenomen. Een wat macabere vorm van ramptoerisme. Maar het kan nog erger. Overal in de stad worden toertochtjes per minibus inclusief Engelssprekende begeleiding naar Auschwitz-Birkenau aangeboden. Voor iets meer dan 100 Zloty, zo’n 20 Euro, een uitstapje van een uur of zes naar de velden des doods. Geen geld toch? Over uitstapjes gesproken: de toerist kan kiezen uit een vijftal aanbiedingen. Natuurlijk een rondtocht door de Oude Stad en de vroeger joodse stad Kazimierz, maar verder naar Auschwitz, een of andere oude zoutmijn hier in de buurt en naar Zakopane in de bergen. Mij staat flauw iets bij dat daar eens de Olympische winterspelen zijn gehouden. Dat is het dan zo’n beetje. Daarom kom je uit alle uithoeken der aarde (behalve Afrika dan) naar Krakow. Wauw…
Nou doe ik wel een beetje schamper, maar onder druk zal ik bekennen dat ik toen ik een jaar of tien geleden in Krakow was, ook naar Auschwitz ben gegaan. Wel per trein, dat wel …. En, nu serieus, het was een van de bezoeken die mij steeds is bij gebleven. Zoiets vergeet je nooit …. Nooit weer Auschwitz als je begrijpt wat ik bedoel.
Dan is er nog een select groepje toeristen. Ik bedoel vooral de gepensioneerde artsen uit Amerika die hun hele leven lang hun patiënten hebben uitgebuit en die zich nu per paardenkoets laten verplaatsen. Ik moet het toegeven: het ziet er schitterend uit. De plek waar de koetsen (in gewoon Nederlands als aapjes geduid) parkeren ziet er schoon uit. Geen paardenpis en geen paardenpoep. (Waar laten ze dat spul eigenlijk?) Mooie paarden; het lijkt of ze net geschilderd zijn. Mooie koetsen, geen punt. Natuurlijk niet zoals onze gouden koets, maar verschil moet er blijven nietwaar? Nou, die lui laten zich dus per koets vervoeren door de stad. En ondertussen maar foto’s nemen en wuiven naar het plebs. Tjongejonge..
Maar er is meer teveel in Krakow. Auto’s, teveel auto’s. Het grootste deel van de Oude Stad is autovrij. Logisch, want in de tijd dat die gebouwd werd, had je hooguit paardenkoetsen. De auto’s zijn dus verbannen naar de wijken rondom de middeleeuwse stad. En dat is te merken. Elke stoep, elk publiek gaatje, is gevuld met deze vorm van blik. Anna, onze mentrix hier, vertelde ons dat ze ’s-morgens wel een half uur moest rondrijden voordat ze een parkeerplaats gevonden had. Ach, natuurlijk overdrijven die Polen, maar er zit zeker een kern van waarheid in. Worden er dan geen parkeergarages gebouwd, was mijn vanuit westers rationalisme voortkomende vraag. Ja, daar waren plannen voor. Maar procedures…procedures….procedures etc. Ik vermoed dat het communistische verleden nog steeds een rol speelt, al zullen de meeste Polen dat hardnekkig ontkennen. Maar daarover later meer.
Duiven, er zijn teveel duiven in Krakow. Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat de naam van deze stad in Het Nederlands gewoon Krakau is. Niks geen v of w. Vanaf nu dus Krakau. Die duiven zijn overal. Ze lopen je voortdurende hinderlijk voor de voeten en scheren op lage hoogte over je hoofd. En ze poepen je onder, zoals onze Jan vandaag nog overkwam op de Grote Markt. Gelukkig had ik een papieren zakdoekje om de zaak enigszins te reinigen, anders waren zijn papieren nog steeds vies. Al die duiven worden gevoerd door al die toeristen die dat allemaal maar heel schattig vinden. Ze tieren dus welig. Ondertussen beschadigen ze de oude gebouwen die dus beschermd moeten worden met netten en ijzeren pinnen. Dus zei ik in mijn onschuld tegen Anna: waarom schieten jullie die beesten niet af? Misschien smaken ze wel prima. Nee, dat kon niet, zei Anna. En ze vertelde mij enigszins verward het verhaal dat ik in Zeewolde ook al van Elly gehoord had. Dat die duiven geen echte duiven waren, maar eigenlijk de zielen van ridders die door een of ander noodlottig misverstand gevangen waren. En ridders hoor je niet dood te schieten. Hoezo? Als nazaat van een volk dat zijn zelfstandigheid behield dankzij het ombrengen van een groot aantal ridders tijdens de slag bij Ane, zie ik hier geen enkel probleem. Maar het zij zo, op mijn eentje vermag ik niet het cultuurverschil tussen een Drentse Nederlander en een Poolse Galicier te overbruggen. Mij past bescheidenheid, ook al kost me dat de grootst mogelijke moeite.
Tenslotte nog een paar woorden over het gefiets. We hadden een gesprek daarover met de baas van het spul hier, een haastige dame met de naam Basja. Het blijkt toch een beetje anders te zijn dan we dachten toen we hier kwamen. Een beetje verrassend. Maar er wordt een beroep gedaan op ons aanpassingsvermogen. Daarover later meer. Nog steeds nieuwsgierig? Blijf lezen!
Met een knipoog,
Piet.