Over een moeizame poging en een goed bezoek.

Het is, beste lezer, vandaag mijn taak om verslag te doen van de verrichtte activiteiten. Wel, die bestonden vanmorgen uit het voorbereiden van een presentatie over fietsen door ouderen. Een presentatie die we moeten houden voor de dames van de Zomerschool van de APZ later deze week. We wilden wat You Tube-filmjes laten zien en een Powerpoint-presentatie over “veilig fietsen door ouderen” maken. Nou moet U weten dat alleen Jan al weer een aantal jaren geleden zoiets gedaan heeft. Vandaar dat we een oefenpresentatie gemaakt hebben. Dat ging met veel vallen en opstaan, maar uiteindelijk kregen we wat fatsoenlijks op het scherm en toen kwam het volgende probleem. U weet wellicht al dat dit appartement enige problemen kent. Een ervan is de zeer zwakke internetverbinding. Misschien dat dat de reden is dat het downloaden van geen meter lukte. Ja, ja, ik heb de plug-in geïnstalleerd… daar kan het dus niet aan liggen. Na een uurtje proberen hebben we de strijd maar opgegeven. Overmorgen komen we weer op het APZ-kantoor en er is daar vast wel iemand die ons kan helpen. Wellicht Juan, de Spanjool die daar vrijwilligerswerk doet en zeer (hulp)vaardig is op internetgebied. Hij komt uit Valencia in Castilie en als ik hem plaag door vragen of hij uit Barcelona (Catalonie) komt, springt hij gelijk bovenop de te kast. Nee, hij is van Valencia, de V uitsprekend als iets tussen de b en de v. Logisch dat hij zo reageert, want je vraagt een Limburger toch ook niet of hij uit Holland komt, nietwaar? Hoe het ook zij, we hebben enige assistentie nodig om ook deze schone taak goed te kunnen volbrengen.
Vervolgens zijn we per tram en te voet naar het Museum van Schindler’s fabriek gegaan. Velen van U zullen het verhaal al kennen, maar voor de anderen een korte samenvatting. Schindler was een Duitse fabrikant in Krakau gedurende de oorlogsjaren. In zijn fabriek werden allerlei zaken van belang voor de Duitse oorlogsinspanning gemaakt. Toen de Jodenvervolging ook in Krakau begon, trok hij zich hun lot aan. Hij nam vrijwel uitsluitend joden in dienst en kreeg van de autoriteiten uitstel van deportatie, want dat zou niet in het belang van die oorlogsinspanning zijn. Dat uitstel werd formeel verantwoord door de fabriek en de daar verblijvende joden tot een “buitengewoon concentratiekamp” te verklaren. Door de jaren heen breidden de zaken zich uit en Schindler had op een gegeven moment meer dan duizend joden en jodinnen in dienst. Toen de Sovjets naderden werden de machines en het personeel geëvacueerd naar het westen. Bij de capitulatie van Duitsland op 8 mei 1945 ontsloeg Schindler collectief al zijn personeel dat vervolgens kon terugkeren naar hun woonplaats (of wat daarvan over was). Het verhaal is bekend geworden bij een breed publiek door de film “Schindler’s List” (1993) van Steven Spielberg. Volgens critici is het gebeuren van toen in de film nogal geromanticeerd en "bijgekleurd". Dat gebeurt bij films wel vaker.
Het uiterst moderne museum, gevestigd in de voormalige fabriek, gaat over de bezetting van Krakau en omgeving door de Duitsers en hun trawanten van september 1939 tot januari 1945. Ook dit museum is opgezet volgens de nieuwste inzichten. Heel veel interactief audiovisueel materiaal. Door vormgeving en belichting wordt vooral ingespeeld op gevoel en beleving. Opnieuw een meesterstuk van de Poolse museuminrichters. Over wat er te zien valt en te beleven is, zal ik kort zijn. Heel veel over de veldslagen die gevoerd zijn, de rol van de Poolse ondergrondse en het lot van de Krakause joden, een kwart van de bevolking destijds. Van mij had de positie van de “gewone man” wel wat meer mogen worden belicht, maar dat is wellicht niet zo spectaculair en museaal.
Chinees gegeten, want we waren benieuwd hoe een Poolse Chinees (of een Chinese Pool?) zou smaken. Dat was dik in orde. Omdat we de enige bezoekers waren, was de bediening ook zeer vlot. Over eten gesproken: het is in het appartement erg moeilijk om een warme maaltijd te bereiden. De keukenuitrusting is daarvoor te armetierig en koken moet je doen op een slome kookplaat die bovenop de koelkast staat (!). Bovendien vertelde Jan mij direct al schaamteloos, dat hij niet koken kon. Hij had daarvoor zijn personeel, zei hij. (Kan dit eigenlijk wel door de beugel, Henny?) Zodoende gaan we meestal warm eten buiten de deur. Omdat we toch op een soort studiereis zijn, doen we een participerend onderzoek naar de kwaliteit van de Poolse keuken. Tot mijn verrassing is die prima. Het is echt niet alleen worst, zuurkool en borscht wat er te schaften is. Dank zij de ANBO en de APZ weer wat geleerd dus. Een mens is daarvoor nooit te oud, nietwaar?
Een laatste opmerking over de foto’s die U van ons niet krijgt. Niet dat we geen foto’s nemen; we knippen er lustig op los. Maar bij deze blog is er ruimte voor maximaal 150 foto’s en onze nijvere voorgangsters hebben daarvan al meer dan 140 gebruikt. Als wij meer foto’s willen plaatsen, moeten we ervoor betalen. En zuinig dat we zijn… Nee, beste lezer, U zult bij ons Uw fantasie moeten gebruiken. Maar misschien is die wel mooier dan de werkelijkheid!
Piet (met instemming van Jan).