De lach en de traan.

De traan en de lach.
Is dat niet erg lang weg, zo’n volle drie weken in een vreemd land? Krijg je er niet genoeg van en wil je dan al dan niet kruipend naar huis? Dat wordt me wel eens soms onuitgesproken gevraagd. Wat moet ik daarop antwoorden? Ik heb routine, ben al vaker maanden lang weggeweest in een ver en vreemd land. Er is eelt en ik kan er dus wel tegen. Maar niet altijd. Vanavond had ik zo’n moment van niet-meer-weg-willen-zijn. Zo langzamerhand herken ik het begin ervan. Ik heb het eerder meegemaakt. Dan roept mijn gevoel me terug naar iets wat verder gaat dan de wereld van de woorden en de herinneringen. Dan ga ik terug naar de muziek die ik in de loop der jaren op deze aftandse laptop heb opgeslagen. En hoor die liederen en liedjes terug. Het zijn zing- en luisterliederen, in mijn eigen taal, het Nederlands. Met andere talen, behalve het Duits, heb ik niets. Het zijn manieren om me verstaanbaar te maken, maar dat is alles. Maar mijn eigen taal, mijn moedertaal, geeft voor mij de grenzen van mijn wereld aan en daarbinnen voel ik mij geborgen. Geborgen? Het laatste lied dat ik een uur of wat geleden beluisterde was het gezongen gedicht van Ida Gerhard over haar verloren liefde. Volgens sommigen het mooiste liefdesgedicht dat ooit in onze taal geschreven is. Zevenmaal over de aarde te gaan… Als het zou moeten op handen en voeten… Er is iets in dit gedicht, in dit lied, dat met mij te maken heeft. Zoals ik heb gewacht op die ene, die daar lachend op mij te wachten zou staan. Nee, ik lachte toen niet. Sterker nog, toen het gebeurde op een terras in Harderwijk, huilde ik tranen met tuiten. Maar nooit eerder in mijn leven werd een lach beter beleefd dan in die tranen.
Hoezo ver weg? Ik ben misschien wel dichterbij dan ooit tevoren.
Een groet, vooral aan degenen mij ondanks of dankzij alles toch nog liefhebben.
Piet.