Zout, heel veel zout...
Blijf op de hoogte en volg Piet
16 September 2012 | Polen, Krakau
Wieliczka Salt Mine.
Deze ochtend stond op het programma een bezoek aan de zoutmijn, een van de grootste toeristische trekkers van Krakow. Het was een onderdeel van ons programma, dus waren we uiteraard bereid dit uit te voeren. Elly en Els hebben dit ook gedaan, dus dat moest ons ook lukken.
Wij naar de opstapplaats bij het reisbureau en de bus.
Dan kom je aan bij de zoutmijn, één van de belangrijkste toeristische attracties van Krakow. Ze staan ook op de erfgoed lijst van de UNESCO sinds 1978.
Voor zover bekend is het de oudste zoutmijn ter wereld. Het winnen van zout zou al in 1044 gestart zijn. Op dit moment is er zo'n 300 kilometer aan gangen en is de mijn 327 meter diep.
Aangekomen bij de mijn is het een drukte van vanjewelste. Groepsreizen en gewone toeristen staan allemaal te wachten om naar binnen te gaan. Het is allemaal streng georganiseerd en dat is goed ook want de mensen moeten elkaar niet in de weg lopen in de mijn.
Voor de veiligheid gaat er met iedere groep een gids van de mijn mee, die onderweg zich ook nog een paar keer melden moet. Veiligheid voor alles.
Bij het begin moet je eerst een trappenschacht in met houten treden 64 meter omlaag naar het eerste niveau. En dan een route van 3,5 kilometer afleggen. Het is wel aan te te bevelen goed ter been te zijn, want anders is het een zware trip deze 3,5 kilometer.
Het eerste wat we tegen kwamen was een standbeeld van de beroemde astronoom Copernicus. We mochten alleen maar kijken en niet aankomen. Dan verder een wandeling langs allerlei uitgehouwde beelden en gangen die wit geschilderd waren. Dat was voor de mijnwerkers als het licht uitviel was de wand makkelijker te zien. Er werd getoond hoe de paarden in de mijn leefden. Je kon wel zien dat het oude paarden waren, want op sommige plekken viel het haar al uit.
Een grote tredmolen met een aantal paarden werd getoond voor het ophijsen van het zout. En gingen via een trappen stelsel naar een lager niveau.
Een aantal heiligenbeelden en de The Holy Cros Chapel uit 1860 kwam voorbij en uiteindelijk kwamen we in het de St. Kings kapel, de grootste ondergrondse kapel. 54 bij 7,5 en12 meter hoog.
Een indrukwekkend gezwicht,. Vooral de kroonluchter van zoutkristallen en de in de muur uitgehakte taferelen waren prachtig. Het mooiste vond ik de afbeelding van het laatste avondmaal met Jezus en de 12 discipelen.
Na nog verder afgedaald te zijn kwamen we nog wat zoutmeren tegen en uiteraard in één van de zalen een geijkt arbeiders standbeeld uit de communistische tijd. We zaten toen op een diepte van 130 meter, en volgens de gids nog boven zeeniveau.
In die zaal was een lift voor goederen die daar verkocht werden, maar ook gehandicapten konden er gedbruik van maken.
Mij is niet duidelijk waarvoor dat diende, je zou als gehandicapte alleen de lift op en neer kunnen, want de rest van de mijn is toch praktisch zowat niet bereikbaar voor gehandicapten.
Aan het eind van deze tour waren mijn benen toch aardig vermoeid, en je kon wel merken dat dit bij de rest van de groep ook zo was. Er wordt beweerd dat het klimaat in de zoutmijn een geneeskrachtige werking zou hebben, maar ik heb het voor mijn vermoeide benen niet gevoeld.
Een bijzondere ervaring aan het eind van de rondgang was de weg naar boven.
We werden met acht mensen in een lift gepropt die ook de laatste jaren door de mijnwerkers gebruikt werd. Compleet met trekstangen voor de bel. Drie keer bellen en dan op en neer. Met een grote vaart naar boven en stonden we weer op de begane grond. Toen we uitstapten kon je ook duidelijk zien dat de lift nog uit de vijftiger jaren was met alle handelingen eromheen en meterkasten uit die jaren.
De indruk was overweldigend. Je kan je eigenlijk niet voorstellen dat dit met menselijke handen in al die honderden jaren gerealiseerd is. Het was zeker het bezoek waard.
Deze ochtend stond op het programma een bezoek aan de zoutmijn, een van de grootste toeristische trekkers van Krakow. Het was een onderdeel van ons programma, dus waren we uiteraard bereid dit uit te voeren. Elly en Els hebben dit ook gedaan, dus dat moest ons ook lukken.
Wij naar de opstapplaats bij het reisbureau en de bus.
Dan kom je aan bij de zoutmijn, één van de belangrijkste toeristische attracties van Krakow. Ze staan ook op de erfgoed lijst van de UNESCO sinds 1978.
Voor zover bekend is het de oudste zoutmijn ter wereld. Het winnen van zout zou al in 1044 gestart zijn. Op dit moment is er zo'n 300 kilometer aan gangen en is de mijn 327 meter diep.
Aangekomen bij de mijn is het een drukte van vanjewelste. Groepsreizen en gewone toeristen staan allemaal te wachten om naar binnen te gaan. Het is allemaal streng georganiseerd en dat is goed ook want de mensen moeten elkaar niet in de weg lopen in de mijn.
Voor de veiligheid gaat er met iedere groep een gids van de mijn mee, die onderweg zich ook nog een paar keer melden moet. Veiligheid voor alles.
Bij het begin moet je eerst een trappenschacht in met houten treden 64 meter omlaag naar het eerste niveau. En dan een route van 3,5 kilometer afleggen. Het is wel aan te te bevelen goed ter been te zijn, want anders is het een zware trip deze 3,5 kilometer.
Het eerste wat we tegen kwamen was een standbeeld van de beroemde astronoom Copernicus. We mochten alleen maar kijken en niet aankomen. Dan verder een wandeling langs allerlei uitgehouwde beelden en gangen die wit geschilderd waren. Dat was voor de mijnwerkers als het licht uitviel was de wand makkelijker te zien. Er werd getoond hoe de paarden in de mijn leefden. Je kon wel zien dat het oude paarden waren, want op sommige plekken viel het haar al uit.
Een grote tredmolen met een aantal paarden werd getoond voor het ophijsen van het zout. En gingen via een trappen stelsel naar een lager niveau.
Een aantal heiligenbeelden en de The Holy Cros Chapel uit 1860 kwam voorbij en uiteindelijk kwamen we in het de St. Kings kapel, de grootste ondergrondse kapel. 54 bij 7,5 en12 meter hoog.
Een indrukwekkend gezwicht,. Vooral de kroonluchter van zoutkristallen en de in de muur uitgehakte taferelen waren prachtig. Het mooiste vond ik de afbeelding van het laatste avondmaal met Jezus en de 12 discipelen.
Na nog verder afgedaald te zijn kwamen we nog wat zoutmeren tegen en uiteraard in één van de zalen een geijkt arbeiders standbeeld uit de communistische tijd. We zaten toen op een diepte van 130 meter, en volgens de gids nog boven zeeniveau.
In die zaal was een lift voor goederen die daar verkocht werden, maar ook gehandicapten konden er gedbruik van maken.
Mij is niet duidelijk waarvoor dat diende, je zou als gehandicapte alleen de lift op en neer kunnen, want de rest van de mijn is toch praktisch zowat niet bereikbaar voor gehandicapten.
Aan het eind van deze tour waren mijn benen toch aardig vermoeid, en je kon wel merken dat dit bij de rest van de groep ook zo was. Er wordt beweerd dat het klimaat in de zoutmijn een geneeskrachtige werking zou hebben, maar ik heb het voor mijn vermoeide benen niet gevoeld.
Een bijzondere ervaring aan het eind van de rondgang was de weg naar boven.
We werden met acht mensen in een lift gepropt die ook de laatste jaren door de mijnwerkers gebruikt werd. Compleet met trekstangen voor de bel. Drie keer bellen en dan op en neer. Met een grote vaart naar boven en stonden we weer op de begane grond. Toen we uitstapten kon je ook duidelijk zien dat de lift nog uit de vijftiger jaren was met alle handelingen eromheen en meterkasten uit die jaren.
De indruk was overweldigend. Je kan je eigenlijk niet voorstellen dat dit met menselijke handen in al die honderden jaren gerealiseerd is. Het was zeker het bezoek waard.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
