Afscheid....

Het onvermijdelijke afscheid.
Het loopt tegen zevenen en het is blogtijd. Nu ik dit schrijf, realiseer ik me dat het onze laatste blog hier in Krakau kan zijn. Ik overleg even met Jan en hij vindt ook dat we kunnen afsluiten. Het programma hier is immers inmiddels afgelopen. Morgen nog een excursie naar Zakopane in de bergen (uiteraard op eigen kosten) en dan op zondag “homeward bound”. Dit is dus de laatste blog vanuit Krakau en aan het eind van dit stukje zullen we afscheid moeten nemen. Ik zal jullie missen; wellicht omgekeerd ook.
Het laatste programmaonderdeel vandaag was de afsluitende evaluatie van ons verblijf hier met Basia, die onze echte mentrix Annia (die andere verplichtingen had) verving. We togen dus vanmorgen vroeg zoals altijd opgetogen per tram naar het APZ-kantoor. Jan was de pessimist, want hij droeg een overgooier met daarover een jas. Hij rekende duidelijk op wat kouder weer. Ik was de optimist, want gekleed alleen in een T-shirt. (Ja, natuurlijk ook in broek en schoenen enzo, maar dat spreekt vanzelf.) In Basia’s kantoor kregen we chocoladetaart met slagroom. Typisch Pools zij ze. Nee, ze at niet mee, want ze vond het te zoet. Na het verorberen van dat gebak was ik het volkomen met haar eens. Vervolgens ging de evaluatie van start. Eerst mondeling, waarbij Basia in alle kleuren en geuren verslag deed van haar ervaringen met de Europese regels en voorschriften en alle bureaucratie daar omheen. Hoe de verantwoording ervan precies moest kloppen met de vooraf ingediende plannen. En de problemen daar omheen. Vervolgens vulden we een evaluatieformulier in en aan de hand daarvan ontstond een boeiend gesprek over het project en alles wat daarbij kwam (komt) kijken. Na dik een uur was het afgelopen en besloten we met vriendelijke woorden en veel kussen op beide wangen het onderhoud. Maar Jan herinnerde me toen aan een vroeger voornemen en dus moest ik op mijn knieën om haar ten huwelijk te vragen. Na slechts een tweetal seconden nadenken zei ze dat het goed was, maar dat ze eerst van haar huidige echtgenoot moest scheiden. Maar dat was geen probleem, zei ze. (Jeetje…, hoe moet ik dit thuis uitleggen?)
We verlieten het pand en stonden op straat nog na even te praten over de te kopen tramkaartjes. Hoorden we vanaf het balkon boven ons: joehoe…. joehoe..! Even later kwam Basia naar beneden en gaf ze ons een tweetal certificaten, die ze vergeten was te geven. Certificaten, waarin plechtig werd verklaard dat wij het project hadden gevolgd. Voorzien van de nodige handtekeningen. Kunnen we inlijsten en thuis ophangen. Een leuke herinnering aan een leuke tijd. Ja toch?
Het werd lunchtijd dus togen we naar ons favoriete restaurant om ons onderzoek naar de Poolse keuken voort te zetten. Opnieuw namen we het dagmenu. Het bestond uit een stevige, wat zeg ik, een zeer stevige, groentesoep en verder een prutje van zuurkool, paddenstoelen, uien en kruiden. Het smaakte wel, maar daar is dan alles mee gezegd. Onze voorlopige conclusie over de Poolse keuken is, dat sommige gerechten heel goed smaken en andere wat minder. Maar het is de moeite van het proberen waard. En de prijs? Die zal elke zuinige Nederlander aanspreken. Doen dus!
Als optimist kreeg ik gelijk. Het bleef prachtig zonnig weer in Krakau. De Altweiber bleven nog een dag. We besloten de rest van de dag te besteden rond de Wawel-burcht. Al die pracht en praal daar! Jan en ik slaakten daar de gezamenlijke verzuchting, hoeveel arme sloebers daarvoor zoveel jaren hebben moeten krom liggen. U begrijpt ongetwijfeld wat wij bedoelen. Maar ach, gedane zaken nemen geen keer.
Geachte lezer, met een knipoog, een lach en een traan in de tekst, dit is onze laatste bijdrage. Met verschillende stijlvormen hebben we geprobeerd U een schets te geven van onze belevenissen, onze ervaringen en onze gedachten hier in deze stad. Het zal sommigen van U bevallen zijn; anderen niet. Het zij zo. Wij moeten ons verontschuldigen. Er zijn zoveel dingen gebeurd, zoveel ontmoetingen en zoveel belevenissen, we hebben ze niet allemaal kunnen verhalen. Maar we staan open voor vragen van Uw kant. Aarzel niet en schrijf! We zullen ons best doen bij de beantwoording.
Tenslotte: wij, twee heren op leeftijd in een vreemde verre stad, hebben fijne en gedenkwaardige weken mogen beleven. Wij danken een ieder die dat mogelijk heeft gemaakt. Annemiek en Liesbeth van de ANBO, Basia en Annia van de APZ; onze voorgangsters met hun nuttige adviezen en verder iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan dit project en onze deelname daaraan. En de EU die ons al meer dan vijftig jaar vrede bracht.
Jan en Piet, vanuit Krakau met enige weemoed. Want scheiden doet immers lijden.